Dag 28, 19 Juni, Fromista - Mansilla de Las Mulas, 98km

6 uur, veel wandelaars waren al bezig hun boeltje te pakken, dat gaat heel geruisloos, niemand zeg wat of heel zachtjes, het enigste wat je hoort is de "Plastick Sound", (het geluid van dicht vouwende en inpakkende plastics zakjes) en het geluid van open en dicht doen van de ritsen van de rugzakken. Na een armzalig ontbijt zijn we vertrokken met de gedachte die we elke dag wel hebben van, Hoe ver gaan we vandaag en waar slapen we vanavond, is elke keer weer een verrassing. Het was koud die morgen de route was redelijk vlak en om half 9 zaten we al na 23 km. aan de koffie. En zoals vaak kom je geregeld dezelfde fietser tegen zoals ook nu, effe een praatje en weer verder. Na een aantal km. ging onze route ook over het pad waar de wandelaars lopen, onverhard, veel wandelaars voorbij gegaan, die gebukt onder een zware rugzak (Soms fiets je er enkele voorbij die voor hun bagage een Ezel gebruiken), lopen en je allemaal een "Bon Camino" toewensen, op dat stuk van de route krijg je ook mede door het warme weer, prachtige omgeving van voorbij gaande graan-en korenvelden en zoals je van ver kunt zien kleine dorpjes die opdoemen na elke heuvel, het echte Camino gevoel. Fantastisch zoals je aan de foto's kunt zien van deze dag. Dat stuk van de route was erg slecht, bang voor lekke banden, maar wij hadden ons gelukspoppetje bij ons!!, " JA" zei Wim "maar aan een fietspompje heb ik eigenlijk meer aan"  aan het einde van deze weg hebben "onze" gelukspoppetjes het toch maar weer goed gedaan en kon het fietspompje blijven zitten. Het werd erg heet. Onderweg lagen hier en daar wandelaars even uit te rusten, een paar keer een picknikje gedaan, in een leuk dorpje een terrasje genomen voor de nodige verkoeling, en daar zaten ook onze twee Belgen weer, zij hadden Karolien gezien op een ander terrasje, dus ze was in de buurt. Geef een fijn gevoel. Wim heeft het ook prettig bij ons maar voelt zich soms even bezwaard, wat voor ons niet het geval is, we hadden afgesproken samen door te gaan, in iedergeval tot Cruz de Ferro, dat is zijn missie. Zo zijn we na een saai gedeelte, door dorpjes waar helemaal niemand te zien is, het lijken zo wel van die spookdorpen met in de kerktoren, die er altijd wel staat vol zit met ooievaarsnesten. na toch nog 98 km hebben gefietst, zijn we om 16.00 uur aangekomen in Mansilla de Las Mulas, in een mooie Auberge waar het toch nog zoeken was naar een stapelbed, tussen de al snurkende en rustende wandelaars. was een beetje chaotische her en der konden we nog net een bed vinden. Later op het terras genoten van een heerlijk biertje, wijntje en voor Wim een Cola, dat werd later een Sangria !!, Rustig kunnen kijken naar het voetbal, terwijl ik mooi de site eens redelijk kon bijwerken meestal gaat daar behoorlijk wat tijd in zitten. Weer wat dichterbij gekomen.